haat - liefde

We geven het toe, we hebben een haat/liefde verhouding met Wyoming. Het is hier ongelooflijk warm (we haalden zelfs meer dan 46 graden), er zijn hier nauwelijks bomen, dus veel schaduw om even te rusten is er niet, er is woestijn, woestijn en nog eens woestijn, we rijden in the middle of nowhere. Maar we kunnen ook genieten van eindeloze landschappen, en ongelooflijke gastvrijheid.

 

De laatste dagen hebben we overal al gratis geslapen. De eerste nacht kamperen we in een park in Bairoil, een dorpje van 106 man dat vooral bestaat dankzij een olieveld daar. Het park heeft picknickbanken, bomen, fris water, overdekte shelter en een speeltuin (met speelkameraadje voor Warre), ideaal dus.



De dag erna fietsen we via Muddy Gap naar Jeffrey City, eens een stad van meer dan 6000 inwoners, nu een spookstadje maar wel met een kerk waar we mogen overnachten en een café/restaurant waar we lekker kunnen eten. Het Spring Rock Cafe is een echte ervaring. Je wordt er afwisselend bediend door een van de lokale stamgasten. Kuisen is er iets van lang geleden.
Het is een wat bevreemdend zicht om in zo’n leeg stadje rond te lopen. Veel van de huizen zijn weg. Enkel het hekwerk met poortje en huisnummer is er nog. Het benzinestation is van het merk Te..co. De pompen staan weg te roesten tegen een schuurtje. Het gras schiet hoog op tussen de schommels op de speelplaats van het schooltje. Een koude oorlog en uraniummijn zorgde voor de plotse groei van het plaatsje, maar het was van korte duur. In de jaren 80 ontdooit de wereld, sluit de mijn en loopt Jeffrey City leeg.

 

Daarrna gaat het naar Sweetwater Station waar we kamperen bij de Mormonen in Willies Handcart Historic Site. We worden ongelooflijk gastvrij ontvangen. We krijgen er koekjes van een lieve mevrouw die haar kleinkinderen mist en enorm gecharmeerd is door Warre. ’s Avonds mogen we mee aanschuiven bij een groep Mormonen uit Canada. Zij zijn hier om een tocht te maken met een handkar zoals de Mormonen ooit deden van het oosten van de VS om hun beloofde land – Salt Lake City – te bereiken. Voor twee van deze handcart companies liep het bijna fataal af als ze op hun tocht ingehaald worden door de winter. Uitgedost in kleren van toen duwen en sleuren Mormonen van over heel de wereld nu hun handkar 14 mijl over de bergen. Een pioniersexpeditie in het klein. Wij beperken de onze tot een rondje van 500m.

 

Ondertussen zijn we aangekomen in Lander en hier blijven we een paar dagen relaxen want het blijkt the place to be te zijn om 4th of july mee te maken. Ook hier mogen we gratis kamperen in het park. En na al die woestijn, is het een verademing om weer huizen te zien met bomen en veel bloemen in de tuinen. En uiteraard eens lekker te eten, ijsjes te smullen, te zwemmen en schommelen. Hanh