It's the end of our trip as we know it ....

but we feel fine.

De week in Guelph is nog een perfecte afsluiter van onze 4 maanden USA en Canada. Een speelgoedparadijs voor Warre (en Hans :-)) met de nodige speelkameraadjes, lekker eten, super gezelschap. We gaan het hier missen.

Om van Jasper naar Calgary te geraken, huren we een auto. En niet zomaar een "prutsautoke" zoals Warre zou zeggen maar wel een pickup want onze fietsen en de fietskar moeten erin passen. Hij valt wel héél groot uit want we krijgen nog een grotere dan we besteld hebben. Het is het toch niet hetzelfde om de Icefield Parkway te doen met die megabak. We zullen meer dan een keer vegetarisch moeten eten om de CO2 uitstoot te compenseren.

In Calgary ruilen we onze pickup dan ook snel in en fietsen we weer naar ons Warmshowersadres. En we worden er ongelooflijk warm ontvangen. We krijgen er lekker eten, ze halen voor ons de kartonnen dozen om onze fietsen in te verpakken,  brengen ons zelfs naar ons hotel voor de laatste avond. En Warre heeft er een nieuwe vriend bij, Max, hun hond. En we voelen er ons helemaal thuis.

Martin, Cheryl, we loved it to stay at your place. Thank you so much for such a hospitality, we really felt at home.

En Warre die krijgt een dagje zoo kado, dat heeft hij wel verdiend na al dat fietsen. En er zijn zelfs dinosaurussen, al maken die soms toch wat te veel lawaai en heeft Warre er wel wat schrik van.

Whooooooooooooooooow

Een kleine 300km scheiden ons nog van Jasper, ons eindpunt. Maar wat een apotheose! De Bow Valley Parkway tot Lake Louise en dan de Icefield Parkway. Stuk voor stuk gaan ze door misschien wel de mooiste berglandschappen. Toegegeven, ik zeg dat van bijna iedere berg, maar toch. Dit komt aardig in de buurt van het paradijs.

Het is wel even puzzelen om voldoende slaapplaatsen op fietsafstand te vinden. Heel wat van de campings in Banff en Jasper National Park sluiten begin september. Waarom is ons een raadsel. Gelukkig zijn er nog net genoeg open. En dankzij onze 2,5 jarige krijgen we in Hilda Creeck een hele hostel voor ons alleen. Blijkbaar zou anders het comfort en de nachtrust van de andere gasten niet gegarandeerd zijn. Rare regel, want snurkers in een slaapzaal zorgen voor heel wat meer wallen onder de ogen ’s morgens. Nu ja, wij zijn blij met het dak boven ons hoofd want de hostel ligt op 2000m en daar sneeuwt het.

Van de regen in de vlok - the movie

 

Ashamed to be European...

Het nieuws over de vluchtelingencrisis in Europa dringt druppelgewijs via internet, kranten en televisiejournaals binnen. Gisteren zagen we op BBC World hoe in Hongarije een hek opgetrokken wordt om mensen buiten te houden. Mensen die overvallen zijn door een vreselijke oorlog en terreur en gewoon een beetje geluk en rust willen. Terwijl overal in de wereld 100 jaar WOI herdacht wordt en onze politici bloemenkransen neerleggen en samen op de foto gaan, is het des te schrijnender om blind te blijven voor de noden van deze tijd...
Wij zijn op onze trip haast "overvallen" door ongelooflijke gastvrijheid, het lijkt helemaal niet zo moeilijk.

Afscheid van de gravel

Met het oversteken van de Elk Pass komt het einde van de Great Divide Mountainbike Route in zicht. Maar het is een afscheid in stijl. De Canadese Rockies zijn prachtig. We rijden tussen de ruige bergen van het Peter Lougheed Provincial Park. Het vers laagje sneeuw op de toppen maakt ze nog net iets hoger en woester. De zon komt weer door de wolken priemen en laat de zo al intense herfstkleuren nog iets meer schitteren.
We trakteren ons op een luxueus verblijf in een kleine lodge. Inclusief high tea, lekker eten, lunch, sauna en een klokvast eland dat voor de grote ramen van de eetkamer komt paraderen. De creditcard slaat er even tilt van.

 

En dan is het nog even stuiteren op een smal bergpaadje en bollen we Banff binnen.

Het eindpunt van de Great Divide Mountainbike Route. De meeste fietsers rijden deze route in de omgekeerde richting. Als je het hele traject fietst van Banff tot Antelope Wells aan de Mexicaanse grens komt dit beter uit met het weer, maar als je zoals ons ergens halverwege start maakt het niet veel uit. En voor wie er nog aan twijfelt, het is een prachtige route. De eenzame gravelwegen maken dat je haast vergeet dat er zoiets bestaat als razende auto’s. En voor fietsers is dat nu eenmaal een zaligheid! Oh ja, als je nu denkt, van Canada naar Mexico fietsen daar heb ik de tijd niet voor dan kunnen we dat bezwaar meteen wegnemen. Op de jaarlijkse Great Divide Mountainbike Tour – de raceversie van de Great Divide – werd dit jaar het record scherper gesteld. Met 14 dagen trappen ben je er vanaf…

Banff, de naam heeft iets magisch – het jaarlijkse Banff Mountain Film Festival zit er misschien voor iets tussen – maar het heeft veel weg van de Brusselse Grote Markt. Overspoeld door busladingen toeristen, selfiesticks en souvenirshops is het een plek om snel te verlaten. En dat doen we onder een staalblauwe hemel en over glad asfalt. De Icefield Parkway wacht!

Niets ontsnapt aan Warre zijn scherpe blik!

Wil je wilde dieren zien, dan moet je speuren en altijd paraat staan. Met resultaat!

Van de regen in de vlok

Om van British Columbia naar Alberta te gaan moeten we de Elk Pass over. Een zoveelste oversteek van de Continental Divide. We hebben lang getwijfeld over dit stuk van onze route. De weg is niet veel meer dan een jeeptrack en behoorlijk steil. Andere fietsers vertellen ons dat het best te doen is en we besluiten het er op te wagen. Dat we anders een heel eind moeten omfietsen maakt de beslissing wat makkelijker.
Met een tikkeltje tegenzin verlaten we "ons" mijnwerkershuis in Elkford. Al gauw zijn we alleen met de herfstkleuren. Aan de overkant van de vallei zien we nog even een van de gigantische open steenkoolmijnen. Via een resem stijle ups and downs klimmen we langzaam hoger. Als de wolken even optrekken zien we dat het hoog in de bergen gesneeuwd heeft. De dag erop komt de sneeuwgrens steeds dichterbij. Niet zozeer doordat wij stijgen, maar wel doordat de temperatuur zienderogen zakt. Geen sandalen meer, geen short, geen t-shirt. Al die kleren die we de afgelopen drie maanden voor niets meesleurden, komen plots van pas. Met handschoenen aan en muts op, komen we kletsnat toe in Tobermory Cabin. We stoken het kleine hutje snel warm (Jeroen, merci voor de zaag!). De tent die vanmorgen druipend ingepakt werd, is snel droog. Zalig! 's Nachts horen we de muizen rondritselen. Gelukkig waren we gewaarschuwd en hangt de zak  met eten hoog aan het plafond. Muizen of beren, het ritueel blijft hetzelfde.

 

's Morgens is het niet langer herfst. De sneeuwgrens heeft ons ingehaald. Gelukkig is de grond nog niet bevroren en ziet de weg nog niet wit. Dik ingepakt - Warre heeft drie broeken aan - vertrekken we. Het blijft goed sneeuwen. Hoe hoger we komen, hoe dikker het sneeuwtapijt en hoe slechter de weg. En dan komt de helling waarop we de pedalen niet meer rond krijgen. Het achterwiel slipt weg in een mengeling van sneeuw, modder en keien. Dan maar duwen. Gelukkig kunnen we af en toe nog fietsen. Warre vraagt plots waar de weg is. En ja, veel weg zien we niet meer. Alles is wit. Verdwalen zit er niet in. We moeten een hoogspanningsleiding volgen tot op de pas. Boven wacht er een picknicktafel met tien cm sneeuw. Ideaal voor een sneeuwman en sneeuwballengevecht. Warre roept blij: het is hier winter! Tussen de grijze sneeuwwolken door vangen we een glimp op van hoge witte bergen. Het begint stilaan op een tourskitocht te lijken.
De afdaling wordt niet de snelste van onze fietstocht. Nochtans zitten er voldoende stukken in die voor een nieuw snelheidsrecord zouden kunnen zorgen. Omdat we onze wintersportvakantie niet in de gips willen beëindigen gaat het bergaf met volledig dichtgeknepen remmen en de voeten schuivend in de sneeuw als extra steun. Met kramp in de vingers bereiken we het asfalt in het Peter Lougheed Provincial Park. Missie volbracht.