Afscheid van de gravel

Met het oversteken van de Elk Pass komt het einde van de Great Divide Mountainbike Route in zicht. Maar het is een afscheid in stijl. De Canadese Rockies zijn prachtig. We rijden tussen de ruige bergen van het Peter Lougheed Provincial Park. Het vers laagje sneeuw op de toppen maakt ze nog net iets hoger en woester. De zon komt weer door de wolken priemen en laat de zo al intense herfstkleuren nog iets meer schitteren.
We trakteren ons op een luxueus verblijf in een kleine lodge. Inclusief high tea, lekker eten, lunch, sauna en een klokvast eland dat voor de grote ramen van de eetkamer komt paraderen. De creditcard slaat er even tilt van.

 

En dan is het nog even stuiteren op een smal bergpaadje en bollen we Banff binnen.

Het eindpunt van de Great Divide Mountainbike Route. De meeste fietsers rijden deze route in de omgekeerde richting. Als je het hele traject fietst van Banff tot Antelope Wells aan de Mexicaanse grens komt dit beter uit met het weer, maar als je zoals ons ergens halverwege start maakt het niet veel uit. En voor wie er nog aan twijfelt, het is een prachtige route. De eenzame gravelwegen maken dat je haast vergeet dat er zoiets bestaat als razende auto’s. En voor fietsers is dat nu eenmaal een zaligheid! Oh ja, als je nu denkt, van Canada naar Mexico fietsen daar heb ik de tijd niet voor dan kunnen we dat bezwaar meteen wegnemen. Op de jaarlijkse Great Divide Mountainbike Tour – de raceversie van de Great Divide – werd dit jaar het record scherper gesteld. Met 14 dagen trappen ben je er vanaf…

Banff, de naam heeft iets magisch – het jaarlijkse Banff Mountain Film Festival zit er misschien voor iets tussen – maar het heeft veel weg van de Brusselse Grote Markt. Overspoeld door busladingen toeristen, selfiesticks en souvenirshops is het een plek om snel te verlaten. En dat doen we onder een staalblauwe hemel en over glad asfalt. De Icefield Parkway wacht!