Van de regen in de vlok

Om van British Columbia naar Alberta te gaan moeten we de Elk Pass over. Een zoveelste oversteek van de Continental Divide. We hebben lang getwijfeld over dit stuk van onze route. De weg is niet veel meer dan een jeeptrack en behoorlijk steil. Andere fietsers vertellen ons dat het best te doen is en we besluiten het er op te wagen. Dat we anders een heel eind moeten omfietsen maakt de beslissing wat makkelijker.
Met een tikkeltje tegenzin verlaten we "ons" mijnwerkershuis in Elkford. Al gauw zijn we alleen met de herfstkleuren. Aan de overkant van de vallei zien we nog even een van de gigantische open steenkoolmijnen. Via een resem stijle ups and downs klimmen we langzaam hoger. Als de wolken even optrekken zien we dat het hoog in de bergen gesneeuwd heeft. De dag erop komt de sneeuwgrens steeds dichterbij. Niet zozeer doordat wij stijgen, maar wel doordat de temperatuur zienderogen zakt. Geen sandalen meer, geen short, geen t-shirt. Al die kleren die we de afgelopen drie maanden voor niets meesleurden, komen plots van pas. Met handschoenen aan en muts op, komen we kletsnat toe in Tobermory Cabin. We stoken het kleine hutje snel warm (Jeroen, merci voor de zaag!). De tent die vanmorgen druipend ingepakt werd, is snel droog. Zalig! 's Nachts horen we de muizen rondritselen. Gelukkig waren we gewaarschuwd en hangt de zak  met eten hoog aan het plafond. Muizen of beren, het ritueel blijft hetzelfde.

 

's Morgens is het niet langer herfst. De sneeuwgrens heeft ons ingehaald. Gelukkig is de grond nog niet bevroren en ziet de weg nog niet wit. Dik ingepakt - Warre heeft drie broeken aan - vertrekken we. Het blijft goed sneeuwen. Hoe hoger we komen, hoe dikker het sneeuwtapijt en hoe slechter de weg. En dan komt de helling waarop we de pedalen niet meer rond krijgen. Het achterwiel slipt weg in een mengeling van sneeuw, modder en keien. Dan maar duwen. Gelukkig kunnen we af en toe nog fietsen. Warre vraagt plots waar de weg is. En ja, veel weg zien we niet meer. Alles is wit. Verdwalen zit er niet in. We moeten een hoogspanningsleiding volgen tot op de pas. Boven wacht er een picknicktafel met tien cm sneeuw. Ideaal voor een sneeuwman en sneeuwballengevecht. Warre roept blij: het is hier winter! Tussen de grijze sneeuwwolken door vangen we een glimp op van hoge witte bergen. Het begint stilaan op een tourskitocht te lijken.
De afdaling wordt niet de snelste van onze fietstocht. Nochtans zitten er voldoende stukken in die voor een nieuw snelheidsrecord zouden kunnen zorgen. Omdat we onze wintersportvakantie niet in de gips willen beëindigen gaat het bergaf met volledig dichtgeknepen remmen en de voeten schuivend in de sneeuw als extra steun. Met kramp in de vingers bereiken we het asfalt in het Peter Lougheed Provincial Park. Missie volbracht.